Sentimento.

Quería saber como era ese sentimento únicamente sentido en ese estado. A diversión de bailar coa morte e descansar xunto a vida. Intentárao unha vez tras outra, era algo moito máis poderoso ca miña simple alma. Un alma condenada a vivir eternamente pero sen disfrutar nunca.
A morte nunca viña a buscarme, sempre me daba outra oportunidade mentras que no seu camiño cruzábanse o que supuña que levaba con ela a persoas felices, aos inocentes e sobre todo aos vivos. Eu, morto en vida, vagaba pólas calles na busca de esa droga tan rara, esa que facía que me sentise vivo canto máis preto dela estaba.
 O risco a morrer era a miña droga. Esa sensación de notar como o corazón latexa cerca no peito aínda que parezca que quere sair correndo del. Un camión a toda velocidade ou unha ponte sen ningún tipo de protección facían de calquera lugar un paraíso.
Non entendía o porqué da miña obsesión, quizás fose a falta de felicidade, a soidade naque me achaba ou simplemente unha tontería como o gran exceso de tempo libre que tiña debido a que non tiñña traballo.
Consulteino con numerosos especialistas, os cales non daban coa resposta a miña pregunta.
Anos máis tarde dinme por vencido aínda que no meu interior sabía que esa obsesión formou, formaba e formaría parte da miña vida. Nesta nova etapa intentaría deixar de lado as miñas intencións de chegar a morte e intentaría disfrutar da vida.